Γιάννης Θ. Πολυράκης Γεωπόνος δρ. Φιλοσοφίας της Γεωπονικής Σχολής Αθηνών
ποιητής-συγγραφέας
τ.Δτης της αγροτικής τράπεζας Χανίων
Επιμέλεια Παραγωγής του Εντύπου «ΑΝΑΓΡΑΦΗ»
Δ.Δ. ΓΑΒΑΛΑΣ
Περιστέρι
Ένας καθοριστικός τίτλος για την βαρύτατη απανθρωπιά της εποχής μας.
O συγγραφέας Γ. Πολυράκης με 62 έξοχα δοκίμια καταγράφει, αναλύει, με διαχρονική συναίσθηση των Ανθρωπιστικών αξιών, αλλά, και με παράλληλη διερεύνηση του ΟΛΟΥ της ανθρωπιστικής κρίσης.
Η οποία υπερεκμεταλλευτικό και υπερεξουσιαστικό πολιτισμό οδηγεί σε ένα καταστροφικό μέλλον.
Όμως ο Πολυράκης μέσα από τα κείμενα 62 δοκιμίων του ζητά τον επανανθρωπισμό της απάνθρωπης σύγχρονης ανθρωπότητας όπως την ζούμε με την είσοδό μας στην πυρηνική εποχής μας
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΠΙΚΑΙΡΗ Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΣΕ ΤΟΣΟ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟ ΚΟΣΜΟ
Γιάννης Πολυράκης
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ένα Νέο βιβλίο του διδάκτορα σημαντικού διανοούμενου και πολυδύναμου συγγραφέα που κυκλοφόρησε τέλος του 2017. Με τον διαχρονικής αξίας και σημασίας αρχαιοπρεπή τίτλο της Διογένειας αναζήτησης του Ανθρώπου. Ένα βιβλίο, 299 σελίδων μ’ ένα εκφραστικό σκίτσο στο εξώφυλλο, του Χρήστου Πετράκη, που παρουσιάζει τον αιώνιο Διογένη ν’αναζητά «μέσα» στην απρόσωπη σύγχρονη παρανοϊκή κοινωνία μας, να βρει τον άνθρωπο.
ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΝΑ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠ’ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ
Ναι, είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΗ η σύγχρονη, τοπική και υπερτοπική κοινωνία, της προόδου, της απόλυτης αλλοτρίωσης και της συνεχούς καταστροφικότητας.
Ο Γιάννης Πολυράκης ως ποιητής της βαθιάς ψυχής με προλόγου-ποίηση ξεκινά με το ποίημα: ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Τους βαθυστόχαστους κόσμους των σελίδων της συγγραφικής του αναζήτησης τους εκφράζει μέσα από τη φύση – ως γεωπόνος – όλων των φυτικών, ζωικών και ανθρωπίνων εκφράσεων και λειτουργιών της.
Το ποίημα αυτό λέει:
«Ζητείται άνθρωπος με φωτεινή ψυχή να φαίνεται απ’ των ματιών τα παραθύρια/ νάχει στα στήθια του καρδιά χρυσή/ και όχι κάλπικη με Φο-Μπιζού στολίδια/
Να σε κοιτάζει φιλικά και ανθρωπίσια και να σου δίνει φως απ’ την ψυχή του/ να δίνει απ’ της καρδιάς του τα χρυσά ψιμίδια/ και όχι να κοιτάζει τη βολή του/.
Όσο κι αν ψάχνω δεν τον βρίσκω πουθενά/ σφαλίζω/ της ψυχής τα παραθύρια/ και μένω μοναχός στα σκοτεινά/μ’υποκατάστατα ψυχής «βαρίδια».
Ίσως γεννήθηκα σε λάθος γη/ ίσως να ειμ’ εγωιστής, ονειροπόλος/ και ψάχνω ουτοπίες κάθε αυγή/ μα βλέπω άδειος ναν’ο κόσμος όλος.
Γιάννης Πολυράκης
ΑΥΞΑΝΕΣΘΕ ΚΑΙ ΠΛΗΘΥΝΕΣΘΕ
Στο προλογικό του, σημείωμα γράφει: «η Γη, αυτό το γαλαζόθωρο αστρικό μόριο τυλιγμένη από πολύχρωμα σύννεφα σ’ ένα άμφιο στροβιλίζεται νωχελικά στο ψυχρό σκοτάδι που χάους. Πάνω στην καμπύλη επιφάνεια της ελάχιστης στεριάς που επιπλέει στην υγρή ερημιά των απέραντων ωκεανών κινείται και βρυάζει ένα πλήθος μεγαλοφυή όντων. Η ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ που αυτοί είναι δεμένοι μεταξύ τους «Εικόνα και ομοίωση» εκείνου σαν τους θεούς έκαναν πράξη εφαρμοσμένη, την θεία ρήση «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε την γην….».
ΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΙΨΑΣΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΠΛΟΥΤΟ ΜΕ ΑΔΙΚΙΕΣ, ΠΟΛΕΜΟΥΣ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ
Έτσι, συνεχίζει στο προλογικό του σημείωμα, ο συγγραφέας πάνω στη ρήση του αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γράφει ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός που το 8.000 π.Χ. υπολογιζόταν στα 5 εκατομμύρια ανθρώπων, έφτασε τα 500 εκατομμύρια το 1650 μ.Χ., το ίδιο περί το 1850, τα 4 δις το 1975 και σήμερα πλησιάζει ένα πληθυσμό 7 δις ανθρώπων. Όπου, Άνθρωποι, άνθρωποι, άνθρωποι παντού.
Με κοινό τους γνώρισμα η δίψα ν’αποκτήσουν, ν’αποκτήσουν, μ’ όποιο τρόπο, με δικό τους γέννημα: τον πόλεμο, τη γαλήνη, το δίκιο τ’ άδικο, τον πλούτο η τη μιζέρια με κοινή αφετηρία το «εγώ», και κοινός σκοπός το χρήμα… κοινό χαρακτηριστικό της ο αριβισμός, και χάρμα της ακοής το χρυσό κουδούνισμα στα όπου γης χρηματιστήρια. Και οι αξίες; οι θεσμοί; οι αρετές; η ανθρωπιά; η πίστη; η αγάπη; η αειφορία της σκέψης για το αύριο των ερχομένων;
Η ΑΣΤΟΡΓΙΑ ΤΟΥ ΝΟΗΜΟΝΟΣ ΕΝΟΙΚΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
Αλλά και ο σεβασμός στη μάνα – φύση;
Είδη κατά κανόνα σε ανεπάρκεια μέσα στη δίνη των καιρών. «Ρομαντισμοί» κατά άλλους με αποτέλεσμα: Η μάνα γη ν’ασφυκτιά από τα κατακάθια της «στοργής» του νοήμονος ενοίκου της, του ανθρώπου! Με το φθόνο, την κακία, τη διαβολή, το ψέμα, τον «ωχ αδερφισμό», να διαφεντεύουν με το σιγόντο του δίκιου του ισχυρού το όπου γης. Διαπιστώσεις καθημερινού κοινού τόπου και κοινού δράματος ανθρώπου ανθρωπότητας όπως βιώνονται από τα πλήθη των ανθρώπων στη χώρα μας, στην Ευρώπη μας, στον κόσμο ολόκληρο σήμερα. Κοινή διαχρονική διαπίστωση από την εποχή που έψαχνε «ο Πυθαρόβιος» όπως τον ονομάζει ο συγγραφέας Γ. Πολυράκης, σοφός, ο Διογένης εις το Κεφαλοχώρι τότε της Αθήνας να βρει τον «ΑΝΘΡΩΠΟ» μέσα στις λίγες εκατοντάδες των ανθρώπων του καιρού του, αλλά που να τον βρεις αλήθεια σήμερα στα δις εκατομμύρια ΑΝΘΡΩΠΩΝ. Αλήθεια που;
ΕΞΗΝΤΑ ΔΥΟ ΔΟΚΙΜΙΑ – ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΓΙΑ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ
Για να προσθέσει ο συγγραφέας ότι: «Με αυτές τις σκέψεις ξεκινήσαμε τη συγγραφή τούτου του βιβλίου…..».
Στα 62 δοκίμια αναζητήσαμε τον άνθρωπο παντού, ακόμα και με τη φωνή της Μάνας φύσης, μα και από το μετερίζι της πίστης της δογματικής που μας γαλούχησε η παράδοση.
Εξήντα δύο δοκίμια, λοιπόν, μας παραδίδει στο βιβλίο του «Ζητείται άνθρωπος» ο δρ. γεωπόνος της πολύπλευρης διερεύνησης της φύσης – στη διαχρονία της φυσικής εξέλιξής της, όχι μονοδιάστατα Δαρβινικά αλλά, σε όλες τις μορφές της φύσης από τα μικρά, ακόμα και τα μη ορατά και αφανή. Για να φθάνει στα μεγάλα και τα φανερά, κατά τον Αίσωπο, με Αισώπεια αναζήτηση όπως τιτλοφορεί το πρώτο μέρος του βιβλίου του, με 12 σπάνιας ποιότητας εκδιήγησης, του συγγραφέα σε σχέση με τα σημεία της εκδιήγησης.
Σημειώνοντας εμείς πως κυρίως, τα μικρά δοκίμια αποτελούν το πιο δύσκολο λογοτεχνικό είδος γραφής.
Η ΓΡΑΦΗ ΠΟΛΥΡΑΚΗ ΣΥΝΔΥΑΖΕΙ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΤΗΤΑ, ΠΡΑΓΜΑΤΙ-ΚΟΤΗΤΑ, ΕΝΟΡΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΠΟΙΗΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΤΗΤΑ
Αυτή τη δυσκολία ο Γιάννης Θ. Πολυράκης την αντιμετωπίζει και την ξεπερνά με ποιητική, πνευματική και παραδοσιακή αμφίδρομη ενορατικότητα.
Για να αναλύσει και να εκφράσει με ψυχολογικές, κοινωνιολογικές, πολιτικές, οικονομικές, βιολογικές, περιβαλλοντικές, ιστορικές, θρησκευτικές, κοσμολογικές, γλωσσοπλαστικές, βιολογικές, τεχνολογικές, πολιτιστικές και επιστημονικές εκφράσεις τις διαχρονικές εξελίξεις του δικού μας παραδοσιακού και σύγχρονου πολιτισμού σε όλα τα επίπεδά του, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες που παράγει κυρίως, μέσα από το σύγχρονο ελευθεριάζοντα ολοκληρωτισμό του.
ΘΑΜΝΟΙ – ΠΟΕΣ – ΑΗΤΟΙ -ΧΡΥΣΟΚΑΝΘΑΡΟΙ κ.λπ.
Το βιβλίο «Ζητείται Άνθρωπος» έχει συντεθεί με εξαιρετική δημιουργικότητα σε πέντε ενότητες, με τον ανάλογο αριθμό μικρών δοκιμίων η κάθε μια της.
Η Α΄ ενότητα έχει τίτλο: «ΑΙΣΩΠΕΙΕΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ». Σ’ αυτή την ενότητα περιέχονται ΔΩΔΕΚΑ (12) Δοκίμια με τους κάτωθι τίτλους:
1) Ο Κισσός, οι θάμνοι και οι Πόες.
2) Η βατραχούπολη
3) Η εύθυμος μνεία
4) Το παράπονο του αητού
5) Γεράκι και όρνιθα
6) Ο Σαλίγκαρος και η κάργια
7) Το παράπονο του μέρμηγκα
8) Ο μέρμηγκας και ο τυφλοπόντικας
9) Τα δικαιώματα
10) Η μύγα και ο χρυσοκάνθαρος
11) Ο Σαλίγκαρος αυτό το …..πτηνό
12) Όρνιθες
ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ
Συνομιλίες με τα μικρά και ταπεινά αυτά της γης με τα μεγάλα που ο συγγραφέας-ποιητής τους δίνει φωνή συνομιλίας μέσα στις «φυτοκοινωνίες» που πραγματικά και συμβολικά γίνονται σημεία αναφοράς αξιών και απαξιών στο ευρύ φάσμα των ανθρώπινων κοινωνιών και λειτουργιών, στον διαχρονικό περιβαλλοντικό πολιτισμό μας.
Στο Β΄ μέρος του βιβλίου έχει τον αγωνιακό τίτλο ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Αυτός ο τίτλος πλαισιώνεται από μερικούς στίχους του μεγάλου άραβα ποιητή Χαλίλ Τζίμπραν που λέει: «Δυστυχισμένος νοιώθω σαν το άδειο χέρι μου …απλώνω στους ανθρώπους και τίποτα δεν παίρνω. Ολότελα όμως απελπίζομαι, σαν το γεμάτο χέρι μου απλώνω και δεν έρχεται κανένας να πάρει….». Αυτή είναι η μεγαλύτερη ενότητα με 32 «διαμάντια» δοκίμια για τον ζητούμενο άνθρωπο στον τόσο απάνθρωπο κόσμο μας και σε όλα τα επίπεδα εξέλιξης, μακρόχρονης εξέλιξης ως την εποχής μας.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ’ΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Σήμερα δεν υπάρχει ευθύνη νάσαι άνθρωπος. Αυτό το μεγάλης σημασίας θέμα είναι το δεύτερο δοκίμιο μετά το πρώτο του Β΄ μέρους του βιβλίου.
Στο θέμα «ευθύνη νάσαι άνθρωπος ο Γιάννης Πολυράκης βάζει ένα απόσπασμα από κείμενο του μεγάλου Γάλλου συγγραφέα Antoine des Saint Exupery, το εξής: «Να είσαι άνθρωπος σημαίνει, να νιώθεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για όλα γύρω σου….». Πόσοι όμως άνθρωποι –ιδιαίτερα σε κρίσιμες περιόδους του πολιτισμού νοιώθουν υπεύθυνοι για όλα γύρω τους;
Αλλοίμονο, η αντικοινωνική συμπεριφορά και ο ωχ αδερφισμός αποτελούν την πραγματικότητα, διαχρονικά και ιδιαίτερα στους εφιαλτικούς καιρούς μας με την επικρεμάμενη πυρηνική σχάση ως απειλή στον σημερινό και αυριανό κόσμο μας.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΖΩΑ ΕΚΦΡΑΖΟΝΤΑΙ Ο “ΝΟΗΜΩΝ” ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΙΩΠΑ!
Το βιβλίο «Ζητείται Άνθρωπος» εκφράζει την ευθύνη του συγγραφέα ανθρώπου. Είναι μια πνευματική, κοινωνική, κριτική, για όλες τις θεσμικές και παραθεσμικές ανευθυνότητες στο σύγχρονο εμπαθή κόσμο μας. Με την έννοια ότι κάθε ουσιαστικός πνευματικός άνθρωπος δεν μένει αμέτοχος και βουβός, στα συμβαίνοντα της εποχής του, αλλά εκφράζει τον λόγο της πνευματικής αλήθειας και ευθύνης του για όλα.
Όπως την καταθέτει ο Γ. Πολυχρονάκης σε κάθε ένα από τα 62 τόσο ενδιαφέροντα δοκίμιά του, αναφέροντας ενδεικτικά μερικούς τίτλους από αυτά, όπως:
Βατραχούπολη, ζητείται άνθρωπος και την ευθύνη νάσαι άνθρωπος, το δίποδο θεριό, οι δέκα πληγές, όταν τα ζώα εκφράζονται ο «νοήμων» άνθρωπος σιωπά, η Μάνα στην αναζήτηση της μιας Ιθάκης, μνημοσύνη του μικρού ναυαγού του Αιγαίου Αιχαν Κουρντί.
Με τη δύναμη των ριζών να τρέφει αδιάφθορα την ανθρωπιά στον απάνθρωπο κόσμο μας. Όπως αυτή εκφράζεται και σε άλλα δοκίμια, Προμηθέας δεσμώτης, περί πλεονεξίας λόγος, ένας άγγελος μιλεί στη μητέρα του (έξοχο όπως όλα τ’ άλλα). Η εξομολόγηση του Γολγοθά, πούναι ο ίσκιος σου Χριστέ, προς τη Δύση, ο 13ος άθλος, ελπίδας πορεία, ο μονόλογος μιας ελιάς….
* * *
«Ζητείται άνθρωπος» ένα βιβλίο θησαυρός για την αναζήτηση ανθρωπιάς, στη διαχρονική απανθρωπιά του κόσμου μας με επίκεντρο τον Πυθαρόβιο Διογένη, που σήμερα η αναζήτησή του στην πυρηνική εποχή, γίνεται πιο αναγκαία από ποτέ.
Διαβάζοντας το βιβλίο Ζητείται άνθρωπος θαύμασα την βαθιά συναίσθηση του συγγραφέα για τις ρίζες του, που του δώσανε τη δύναμη να τις εκφράσει με σύγχρονη αδιάφθορη μετάπλαση και λάμψη.
(το Σάββατο το Β΄ κείμενό μας)
