Ζητούμενα

Ηταν πριν από έναν χρόνο, Σεπτέμβριος του 2017, όταν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, σε ομιλία του από το βήμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, έκανε έκκληση για την υπέρβαση του χάσματος που απειλεί να διευρυνθεί ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση της Ευρώπης, καθώς, όπως είχε πει, «η Ευρώπη πρέπει να αναπνεύσει με όλη τη δύναμη των πνευμόνων της, και διαθέτει δύο, την Ανατολή και τη Δύση, διαφορετικά, δεν θα μπορεί να αναπνεύσει».
Τον ίδιο χρόνο, στις 25 Μαρτίου 2017, οι 27 ηγέτες της Ε.Ε. στη Ρώμη συμφώνησαν σε μια διακήρυξη στην οποία γίνεται λόγος, μεταξύ άλλων, για μια κοινωνική Ευρώπη και για «μια Ενωση που θα μάχεται την ανεργία, τις διακρίσεις, τον κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια».
Στην πράξη, όμως, μέχρι τώρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα ξεθωριάζει καθημερινά στα μάτια ολοένα και περισσότερων πολιτών οι οποίοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το φάσμα της φτώχειας. Για αυτό και αυξάνεται ο ευρωσκεπτικισμός σε όλη την Ευρώπη και, συγχρόνως, ενισχύονται σε πολλές χώρες ακραία – ακροδεξιά κόμματα και ο λαϊκισμός.
Ζητούμενο, λοιπόν, είναι η Ε.Ε. να περάσει σε πράξεις μέσα από μια διαφορετική πολιτική, με βάση τις αξίες πάνω στις οποίες ιδρύθηκε, τις κλασικές ευρωπαϊκές αξίες.
Προτεραιότητα της Ε.Ε και του σύγχρονου δυτικού κόσμου θα έπρεπε να ήταν, σταθερά, η ισχυροποίηση της Δημοκρατίας, με διαμόρφωση μιας πιο ανοιχτής και ελεύθερης κοινωνίας μέσα από πολιτικές που  να απαντούν επί της ουσίας στο πρόβλημα της φτώχειας.