■ Η γνωστή συγγραφέας µιλάει στις “διαδροµές” για το νέο της βιβλίο –
µια αληθινή ιστορία µε φόντο το Χορδάκι Ακρωτηρίου
«Όλα µπορούµε να τα καταφέρουµε, παρά τις δυσκολίες. Αν ήταν εύκολα τα πράγµατα δεν θα είχαµε το γινάτι να το πετύχουµε, δεν θα γνωρίζαµε τον εαυτό µας µέσα από τις αντιξοότητες. Γιατί το όλο ταξίδι στην ζωή, τι είναι; Να µάθουµε ποιοι είµαστε πραγµατικά και να µην µένουµε µε τις “ταµπέλες” που µας έβαλαν, οι γονείς, οι δάσκαλοι ή οι γύρω µας», λέει στις “διαδροµές” η συγγραφέας Ζοέλ Λοπινό (Joelle Lopinot), µε αφορµή το νέο της βιβλίο “Η Αρχόντισσα του Ακρωτηρίου” που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Μίνωας και πραγµατεύεται µια αληθινή ιστορία µε φόντο το Χορδάκι Ακρωρηρίου, το 1874.
Μέσα από ένα πολυσύνθετο ιστορικό και κοινωνικό µωσαϊκό, η Ζοέλ Λοπινό ταξιδεύει τον αναγνώστη από το Ακρωτήρι στο γαλλικό προξενείο στα Χανιά, στην υψηλή κοινωνία της Αλεξάνδρειας, στο Έλις Άιλαντ της Αµερικής, στα Βουρλά της Μικράς Ασίας, αλλά και στην µικροκοινωνία των Χανίων, περιγράφοντας τους ακούραστους αγώνες της ηρωίδας, τις αξίες και το ήθος µιας άλλης εποχής, που η σηµερινή κοινωνία έχει τόσο ανάγκη.
- Η ιστορία του βιβλίου µε πρωταγωνίστρια µια θαρραλέα γυναίκα στα τέλη του 19ου είναι µια αληθινή ιστορία;
Είναι απόλυτα αληθινή ιστορία. Μου την διηγήθηκε η δισέγγονή της και τα εγγόνια της τα οποία ζουν ακόµα. Μου διηγήθηκαν όλες τις περιπέτειες που έχει περάσει, που ορφάνεψε µικρή, µπήκε στο Γαλλικό προξενείο, µεγάλωσε εκεί µέσα, έµαθε τους καλούς τρόπους, τα Γαλλικά… Η δισέγγονή της είχε πολύ λαχτάρα να γραφτεί αυτή η ιστορία γιατί τη λάτρευε. Και µου την είπε πριν από πολλά χρόνια, έχοντας διαβάσει την “Αγριλιά” που αναφέρεται στην ιστορία της δικής µου γιαγιάς […] Όµως τώρα έφτασε η εποχή να την γράψω. Τότε δεν µπορούσα γιατί είχα ξεκινήσει ένα άλλο βιβλίο, που σκοπεύω να ολοκληρώσω σύντοµα, για την κακοποίηση της γυναίκας, αλλά µου ήταν τόσο βαρύ που δεν άντεχα να το τελειώσω. Οπότε καταπιάστηκα µε την ιστορία της Κατερίνης, µιας γυναίκας πολύ δραστήριας που οδηγεί την ζωή της όπως θέλει, παρότι εκείνη την εποχή δεν ήταν καθόλου δεδοµένο. Τότε διαταγές δίνανε οι άνδρες, ο πατέρας, ο µεγάλος αδελφός. ∆εν είχαν δικαιώµατα οι γυναίκες. Όµως εκείνη επειδή είχε ζήσει πολλά χρόνια αυτόνοµη οικονοµικά (στην Αλεξάνδρεια), δεν δέχτηκε να την τραβάνε από την µύτη και να της λένε τι να κάνει. Αυτό µου άρεσε γιατί κάπως έτσι είµαι και εγώ. Με ξαναβρήκα γράφοντας αυτό το βιβλίο, διότι αυτός ο δυναµισµός που είχε η ηρωίδα, η πίστη στον εαυτό της, ότι µπορεί να τα καταφέρει, µου άρεσε. Και νοµίζω πως περνάει κι ένα µήνυµα που η σηµερινή κοινωνία έχει ανάγκη: όλα µπορούµε να τα καταφέρουµε, παρά τις δυσκολίες. Αν ήταν εύκολα τα πράγµατα δεν θα είχαµε το γινάτι να το πετύχουµε, δεν θα γνωρίζαµε τον εαυτό µας µέσα από τις αντιξοότητες. Γιατί το όλο ταξίδι στην ζωή, τι είναι; Να µάθουµε ποιοι είµαστε πραγµατικά. Και να µην µένουµε µε τις ταµπέλες που µας έβαλαν, οι γονείς, οι δάσκαλοι ή οι γύρω µας. Να τις βγάλουµε µία – µία και να βρούµε µέσα µας τη δύναµη και το εσωτερικό φως µας. - Η ηρωίδα σας παλεύει να επιβιώσει υπό εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, σε µια εποχή που εκτός από το καθεστώς – η υπόθεση εκτυλίσσεται το 1874 στην υπό οθωµανική κατοχή Κρήτη – έχει να αντιµετωπίσει στερεότυπα που ήθελαν τη γυναίκα υποχείριο του άνδρα. Πιστεύετε ότι στην έχουν εκλείψει αυτές οι νοοτροπίες; Γιατί οι γυναικοκτονίες στη χώρα µας, κάτι δείχνουν…
Κοιτάξτε, από τότε που έχω έρθει στην Ελλάδα (από την Γαλλία) έχουν αλλάξει ριζικά τα πράγµατα. Κάποτε η γυναίκα δεν µπορούσε να βγάλει καν δίπλωµα οδήγησης. Έπρεπε να υπογράψει ο σύζυγος. Βέβαια εγώ µεγαλωµένη στην Γαλλία δεν είχα µάθει σε τέτοιες απαγορευτικές νοοτροπίες αλλά στην ισότητα των δύο φύλων, κανείς δεν περιόριζε τα δικαιώµατά µας. Αυτό στην Ελλάδα βελτιώθηκε σιγά σιγά. Τώρα η γυναίκα είναι εργαζόµενη, αυτόνοµη οικονοµικά. Κι αυτό φυσικά της επιτρέπει, εάν θέλει, να φύγει από έναν γάµο, εφόσον δεν είναι ευτυχισµένη και να κυνηγήσει τα θέλω της. Όµως το πάν, δεν είναι τα δικαιώµατα που σου δίνουν οι άλλοι. Είναι τα δικαιώµατα που δίνεις εσύ στον εαυτό σου για να ζήσεις όπως πραγµατικά θες. Όταν έχεις µεγαλώσει σε µια οικογένεια που σου έχουν διδάξει ότι η µάνα γίνεται θυσία, ότι δεν πρέπει να φύγει από ένα κακό γάµο, ότι δεν πρέπει να δουλέψει, τα στερεότυπα αυτά δεν κόβουν τα φτερά µιας γυναίκας; Όταν δεν πιστεύει στον εαυτό της, δεν έχει αυτοπεποίθηση, δεν έχεις αυτοεκτίµηση, κυρίως δεν έχει αγάπη για τον εαυτό της, τότε αφήνει τον άλλον να την κακοποιεί.. Επιτρέπει στην ουσία σε κάποιον να την κακοποιεί. Κι αυτό είναι που θέλω να καταλάβουν οι γυναίκες. - Οι υποθέσεις των δύο τελευταίων σας βιβλίων εκτυλίσσονται στα Χανιά. Ποια η σχέση σας µε την πόλη αυτή που τόσο αγαπάτε;
Καταρχάς η γιαγιά µου – από την µεριά της µαµάς µου- κατάγεται από τα Ασκύφου Σφακίων. Μετανάστευσε 15 χρονών από τα Ασκύφου στην Γαλλία. - Ώστε ρέει στις φλέβες σας Σφακιανό αίµα…
Ναι, κι αυτό είναι που µου δίνει τόση δύναµη! Εγώ πιστεύω ότι µέσα στις ρίζες µας και µέσα τα γονίδια µας, υπάρχει όλο το ιστορικό των προγόνων µας. Άλλωστε, αυτό αποδεικνύω και µέσα στο “Νετλέτι”. Έτσι η γιαγιά µου µετανάστευσε στην Γαλλία για να βρει τον σύζυγό της, έναν Μικρασιάτη που µε τον πρώτο διωγµό έφτασε στα Σφακιά αλλά δεν δίστασε να την αφήσει πίσω για να κάνει µια νέα αρχή στη ζωή του, στην Γαλλία, µέσα στον Πρώτο Παγκόσµιο Πόλεµο. Έτσι η Καλλιόπη που κατάλαβε ότι ο άνδρας την δεν θα γυρίσει ξανά πίσω, πήρε το µωρό της αγκαλιά και έφυγε µόνη της για Γαλλία, για να τον βρει στη Γκρενόµπλ όπου και µεγαλώσαµε όλη η οικογένεια. Η γιαγιά µου λοιπόν έζησε εκεί µια µαρτυρική ζωή, από πολλές απόψεις, από θέµα µεγάλης φτώχειας, απίστευτης µιζέριας, µοναξιάς, προδοσίας, απόρριψης και ταπείνωσης […] Γέννησε 8 παιδιά, έµεινε µόνη όταν πέθανε ο άνδρας της, τα παιδιά της µεγαλώνοντας πάλεψαν ως αντάρτες στα βουνά της Γαλλίας, ενώ δύο φυλακίστηκαν στο Άουσβιτς. Η γιαγιά µου δεν µπόρεσε ποτέ να επιστρέψει στην Κρήτη κι αυτός ήταν ο µεγάλος της καηµός. Εγώ µεγάλωσα κοντά της. Ήταν το µοναδικό φως µέσα στην ζωή µου, η γιαγιά µου. Έκανα πολλά χιλιόµετρα για να την δω και να συναντήσω αυτό το Κρητικό φως που κουβαλούσε µέσα της. Επειδή, λοιπόν, εκείνη δεν µπόρεσε να επιστρέψει εδώ, υποσχέθηκα στον εαυτό µου πως µια ηµέρα θα επιστρέψω στην Κρήτη, για κλείσω τον κύκλο της Καλλιόπης. Κι έτσι έγινε. - Είναι πηγή έµπνευσης η Κρήτη για εσάς;
Η Κρήτη µόνο καλά πράγµατα είχε να µου προσφέρει, εισπράττω πάρα πολύ αγάπη εδώ από τους αναγνώστες µου, κάτι που µε συγκινεί βαθιά. Έπειτα η σχέση µου µε την φύση είναι πολύ ισχυρή εδώ. Η επαφή µε τη φύση είναι η δύναµη µου και η έµπνευση µου. Μου δίνει κουράγιο κι ελπίδα. Εδώ ξανά βρίσκω το κέντρο µου, ευθυγραµµίζεται η ψυχή και η καρδιά µε το σώµα µου. - Πιστεύετε ότι διαβάζουν σήµερα οι Έλληνες;
Λίγο παραπάνω από ό,τι διαβάζανε πριν. Αυτό βλέπω γύρω µου, στην παραλία ανθρώπους που διαβάζουν. Ίσως το ακριβό κόστος είναι ένας αποτρεπτικός παράγοντας αλλά και το ίντερνετ. Θέλουµε ακόµη δουλειά πάνω σε αυτό. - Ετοιµάζεται κάτι καινούργιο συγγραφικά;
Θέλω να τελειώσω το βιβλίο που ετοιµάζω για την κακοποίηση της γυναίκας. Έχω σοκαριστεί µε όλες αυτές τις γυναικοκτονίες. Κι έχοντας περάσει και η ίδια πολύ δύσκολα κοντά στους άνδρες µου, ήθελα να γράψω ένα βιβλίο µε επίκεντρο τη γυναικεία κακοποίηση, στηριζόµενη σε ψυχολογικές µελέτες, µπας και σώσουµε κάποιες κοπέλες, µόλις αντιληφθούν τα πρώτα συµπτώµατα, να φεύγουν όσο είναι καιρός. - Κλείνοντας, τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου, τι θα θέλατε ο αναγνώστης να έχει αποκοµίσει;
∆ύναµη ψυχής. Γιατί η ψυχή είναι η κινητήριος δύναµης µας, η πιο σηµαντική, η πιο ουσιαστική. Η ζωή ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι εύκολη. Γι’ αυτό και στα βιβλία µου οι ήρωες µου πιστεύουν και καθοδηγούνται από αξίες, που κατά τη γνώµη µου, είναι πολύ σηµαντικές: το να είσαι εργατικός, ειλικρινής, τίµιος, να έχεις ενσυναίσθηση και να πιστεύεις στην αλληλοβοήθεια, να στηρίζεις τους ανθρώπους γύρω σου, να µην κοιτάς µόνο τον εαυτό σου. Σε αυτή την κοινωνία είµαστε όλοι ένα και όλοι πρέπει κάτι να προσφέρουµε. Και στο νέο µου βιβλίο µου, οι γυναίκες από το Χορδάκι ζουν και διαπνέονται από αξίες. Μήπως πρέπει να γυρίσουµε στις αξίες αυτές;
