Οταν προσφάτως πήρα την ομολογουμένως παράτολμη απόφαση να γίνω και εγώ μέλος της μεγάλης οικογένειας του facebook, ήμουν βεβαία ότι θα έμπαινα σε δύσβατα και μυστηριώδη εδάφη, κάτι σαν τον εξερευνητή που ετοιμάζεται να αποβιβαστεί σε γη άγνωστων ιθαγενών. Αυτό που όμως δεν περίμενα σε καμία περίπτωση, είναι ότι το πράγμα θα έπαιρνε μεταφυσικές διαστάσεις και ότι μια πλειάδα αρχεγόνων και αμιγώς υπαρξιακών ερωτημάτων θα με κατέκλυζε!
Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι πέρα από τα κλασικά φιλοσοφικά ερωτήματα -ποιος είμαι, πού πάω, τι κάνω- υπάρχουν και άλλοι εξίσου θεμελιώδεις ανθρώπινοι προβληματισμοί.
Οπως, για παράδειγμα, πόσοι φίλοι είναι… αρκετοί φίλοι; Και ακόμα σπουδαιότερον, πόσα like είναι… αρκετά like. Ένα like -από τη γιαγιά σου στην Αυστραλία- ισούται με κανένα; Αν δεν λάβεις ψηφιακές ευχές για τα γενέθλιά σου, αυτό συνεπάγεται ότι δεν σ’ αγαπάει κανείς και συνεπώς το οικοδόμημα του αυτοσυναισθήματός σου θα καταρρεύσει αυτοστιγμεί; Και πόσες φόρες πρέπει να ελέγχει κανείς τη σελίδα του; Κατά βούληση ή ελεγχόμενα, όπως π.χ. η αντιβίωση, τρις ημερησίως, πρωί, μεσημέρι, βράδυ (με γεμάτο ή άδειο στομάχι δεν έχει σημασία εν προκειμένω);
Αγχώθηκα, προβληματίστηκα και κατέληξα, αντί για προβατάκια, να μετράω σχόλια σε αναρτήσεις για να κοιμηθώ… Μήπως όμως, δεν θα έπρεπε να παίρνω τα πράγματα τόσο στα σοβαρά; Άλλωστε ένα παίγνιον είναι και αυτό, όπως κι όλα τα άλλα στη ζωή! Εσείς τι νομίζετε αγαπητοί φίλοι, διαδικτυακοί και μη…;
