Το να ζεις τη ζωή είναι το σπανιότερο πράγμα στον κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι απλώς υπάρχουν.”
Οσκαρ Ουάιλντ
Πολύ συχνά αναρωτιέμαι γιατί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τη ζωή τους σα να πρόκειται να ζήσουν για πάντα. Ξοδεύουν μια ολόκληρη ζωή προσμένοντας ένα καλύτερο ή μάλλον διαφορετικό μέλλον.
Έτσι ένα μεγάλο μέρος απο τις χαρές της κάθε μέρας εξαφανίζεται και μένει μόνο ένα μεγάλο ανούσιο κομμάτι το οποίο όχι μόνο δε μας προσφέρει τίποτα αλλά με ένα τρόπο επιβαρύνει την ψυχή μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζοντας προς τα πίσω ανακαλύπτουν ότι έζησαν τη ζωή εν αναμονή. Η ενασχόληση με τα παιδιά μας, όχι στο επίπεδο του πρέπει να κάνουμε πράγματα για αυτά επειδή είμαστε οι γονείς τους, αλλά γιατί το να κάνεις πράγματα με τα παιδιά είναι χαρά, είναι γαλήνη, είναι ουσία, τόσο για μας όσο και για εκείνα.
Η αγάπη και η συμπάθεια προς το συνάνθρωπο μας, έστω και άν εκείνος θέλει η νομίζει ότι θέλει το κακό μας.
Η εκτίμηση προς όλο αυτό που μας έχει δοθεί απο το θεό, μια ανατολή, μιά ηλιόλουστη μέρα, μια μικρή γαλήνια παραλία, μιά ειρηνική πόλη, ένας καθαρός ουρανός, πράγματα που απο μόνα τους θα μπορούσαν να μας κάνουν ευτυχισμένους εάν τα δούμε ή απλά εάν κάνουμε τον κόπο να σκεφτούμε ότι υπάρχουν. Γιατί για μας θα υπάρχουν μόνο αν μπορούμε να τα ξεχωρίσουμε, αν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να τα δεί.
Το ερώτημα είναι…. Γιατί πρέπει να έχουμε τα μάτια μας κλειστά σε όλη την ομορφιά και όχι σε όλη την ασχήμια που μας περιββάλει; Γιατί πρέπει να αναβάλουμε τα θέλω μας για ένα άγνωστο και αβέβαιο αύριο; Γιατί δεν αφήνουμε χώρο στη ζωή;
Το μεγαλείο της ψυχής μας δε θα μας επισκεφθεί έαν εμείς δεν το προσκαλέσουμε,εάν εμείς δε δημιουργήσουμε τις συνθήκες για να το δεχτούμε, εάν δεν το επιδιώξουμε.
H αποστολή μας εδώ δεν είναι να δώσουμε στους άλλους αυτό που περιμένουν αλλά να ακολουθήσουμε το δικό μας δρόμο με όση το δυνατόν περισσότερη εντιμότητα και αγνότητα γίνεται.
Επιμένουμε ότι η ζωή πρέπει να έχει νόημα αλλά δεν είναι δυνατό να έχει κανένα νόημα έαν δεν τις το δώσουμε εμείς. Το να κρατάμε τη γλώσσα μας όταν οι άλλοι γύρω μας κουτσομπολέυουν,
το να χαμογελάμε χωρίς εχθρότητα για τους ανθρώπους και τους θεσμούς, το να αντισταθμίζουμε την έλλειψη αγάπης που υπάρχει στον κόσμο με περισσότερη αγάπη στις μικρές ιδιωτικές μας υποθέσεις, το να κάνουμε καλύτερα τη δουλεία μας, το να δείχνουμε μεγαλύτερη υπομονή, το να αποφέυγουμε τη φτηνή εκδίκηση που παίρνει κανείς κοροιδεύοντας και κριτικάροντας , όλα αυτά είναι πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς.
Κι όλα αυτά είναι πράγματα που κάνοντας τα το θαύμα της ζωής μας ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια μας. Όλα αποκτούν νόημα τη στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε οτι είμαστε περαστικοί απο εδώ και το να γίνουμε ευτυχισμένοι είναι απλά μιά απόφαση.
