Ζωή στα λασπόνερα!

Καθημερινές εικόνες φρίκης και ανθρώπινων τραγωδιών σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου,  στην προσπάθεια των ανθρώπων να ζήσουν μια καλύτερη ζωή με μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια!
Στη γειτονιά μας, στις παγωμένες ακτές του Αιγαίου, στα νησιά μας, διαδραματίζεται μήνες τώρα, ένας ανθρώπινος, αβάσταχτος πόνος! Οι πρόσφυγες, οι κατατρεγμένοι του κόσμου, στοιβαγμένοι σε ανεμοδαρμένες σκηνές, μέσα στις λάσπες και το κρύο, μικρά παιδιά ξυπόλητα, προσπαθούν να ζεσταθούν σε βρεγμένες κουβέρτες…!
Aνθρωποι, εγκλωβισμένοι, απελπισμένοι, σωριάζονται στο καταχείμωνο, βορά των άγριων καιρικών συνθηκών, βορά της εκμετάλλευσης του αποκλεισμού και της ξενοφοβίας! Πόσο μπορεί να αισθάνονται πραγματικοί άνθρωποι όταν ξεριζώθηκαν από τη γη τους, τους πήραν το βιος τους και τους άδειασαν σε μια νύχτα τις ψυχές τους;
Πόσο μπορούν να ελπίζουν σε μια νέα ζωή, σε μια καλύτερη ζωή, όταν κάποιοι αποφάσισαν για την καταστροφή τους, ερήμην τους; Πόση αηδία μπορεί να αισθάνονται για τους σύγχρονους έμπορους ψυχών και γενικότερα σε μια κοινωνία που σιωπά, σε μια κοινωνία που κωφεύει, σε μια κοινωνία που ασκεί βιασμό και ρατσισμό στις ψυχές τους;
Oλοι εμείς που θεωρητικά ζούμε καλύτερα ή μας κατατάσσουν στο δυτικό πολιτισμό ή ανήκουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αισθανόμαστε ωραία στη ζεστασιά των καναπέδων μας, όταν εξορκίζουμε το “ξένο”, διώχνοντας πιεστικά από τη σκέψη μας την ιδέα να δώσουμε χείρα βοηθείας σ’ αυτούς τους απάτριδες  ανθρώπους; Ζούμε σε μια κοινωνία που δεν θέλει πεισματικά να αλλάξει, να δει με άλλο μάτι την ανθρωπιά, που δεν επιθυμεί με κανένα τρόπο να χαλάσει τη βόλεψή της!
Μια κοινωνία ανθρώπων, ατομιστών και συμφεροντολόγων που απλά ανακυκλώνει τα ίδια και τα ίδια! Δηλαδή, μιζέρια, παθογένειες, κουτσομπολιό, θάψιμο, υποκρισία, στασιμότητα, ανευθυνότητα!
Aραγε πολλοί από εμάς έχουν αισθανθεί ποτέ κρύο, πείνα, δίψα, εγκατάλειψη, φτώχια; Μόνο αν βιώσει κάποιος τα παραπάνω, θα μπορέσει να κατανοήσει και αυτούς τους ανθρώπους που μπήκαν σ’ αυτή τη δίνη της ζωής, που, ίσως, αύριο να έρθει κι αυτός στη θέση τους!