Τις τελευταίες δεκαετίες είναι λες κι έχουµε πατήσει το κουµπί ‘‘στο γρήγορο’’, κι όλα προχωρούν µε ιλιγγιώδη ταχύτητα, όπως όταν βλέπεις ένα time lapse (σύστηµα φωτο- γραφικής αποτύπωσης που χρησιµοποιείται συνήθως στα µεγάλα έργα) που συµπιέζει σε ελάχιστο χρόνο αυτά που έχουν συµβεί σε εκατοντάδες µέρες.
Από τη µια οι καταιγιστικές εξελίξεις σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής, από την άλλη ο βοµβαρδισµός πληροφορίας από τα νέα µέσα, σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο τόµος που αντιστοιχεί στο σήµερα από το Χρονικό του 21ου αιώνα, θα είναι διπλάσιος τουλάχιστον σε σελίδες από εκείνον του 1994.
Είναι, όµως, έτσι στ’ αλήθεια τα πράγµατα, ή η αίσθηση αυτή αποτελεί µια ακόµα ψευδαίσθηση του «καινούργιου γενναίου µας κόσµου»;
Θα ήταν πολύ εγωιστικό να πιστεύουµε ότι είµαστε οι εκλεκτοί που ζήσαµε τα πάντα.
Η ιστορία έχει να µας δώσει πολλά επιχειρήµατα, για το γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές.
Αυτό που έχει αλλάξει, πράγµατι, στις ζωές όλων µας που κατοικούµε στο λεγόµενο δυτικό κόσµο, είναι ότι ξαφνικά έχουµε πάρει στις πλάτες µας ένα πολύ µεγαλύτερο φορτίο ενηµέρωσης από αυτό που µας αναλογεί, εξαιτίας της χωροχρονικής συµπίεσης, κι έτσι εκτός από τα δικά µας ζόρια, έχουµε στο κεφάλι και τα βάσανα όλων των άλλων.
