Ζωή βασιλική…

Πολύς λόγος για τα δεινά των καιρών μας, μοιάζουμε να μην μας ικανοποιεί πια τίποτα, κι όλ’ αυτά μου θύμισαν  μια απ’ τις νεανικές μου περιπέτειες στη γηραιά Αλβιώνα όπου έζησα παλιά, φοιτώντας σε Σχολείο Γλώσσας.
Όσο έμεινα στην Αγγλία ζούσα σε σπίτια Άγγλων, δεν μου άρεσε ωστόσο η πρώτη μου κατοικία κι εκεί γύρω στο φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς μετακόμισα στης κας Ντρίτζερ το βικτωριανό.
Το θαύμαζα καιρό καθώς περνούσα απ’ έξω καθημερινά πηγαίνοντας στο Σχολείο, μ’ εντυπωσίαζε το μέγεθός του, με μαγνήτιζε η παλαιότητα και η αρχοντιά του, κι όταν έμαθα ότι υπήρχε διαθέσιμο δωμάτιο εκεί μέσα ζήτησα ν’ αλλάξω σπίτι και να μεταφερθώ σ’ αυτό!
Μου είχε παραχωρηθεί ένα χαριτωμένο δωματιάκι, μ’ ένα μεγάλο “Bay window” στην μια πλευρά του, τόσο όμορφο κι άριστα επιπλωμένο που μέσα εκεί ένοιωθα βασίλισσα…
Γνωρίζετε βέβαια τα πασίγνωστα «μπέι-γουίντοους»,  τα «παράθυρα-κόλπος», αυτά τα πολυγωνικά με τα τρία τζάμια, που βάζουν μπόλικο φως στο δωμάτιο, και συνήθως έχουν κι ένα καναπεδάκι στη εσωτερική πλευρά τους, για να λειτουργούν παράλληλα και σαν μικρά καθιστικά.
Στο δικό μου «bay window» έστεκε μια ροζ τουαλέτα, με τρεις ενωμένους καθρέπτες, πάνω στην οποία άπλωνα τα βιβλία μου και διάβαζα, κοιτάζοντας πότε τον εαυτό μου στα τρία κάτοπτρα, και πότε την ειδυλλιακή θεά του πίσω κήπου. Είχε μια εξίσου μικροσκοπική ντουλάπα με σκαλίσματα που ίσα-ίσα χωρούσε τα ρούχα μου, διέθετε κι ένα κρεβάτι με παρόμοιο κεφαλάρι, κι ένα-δυο ανάλαφρα σκεπάσματα στα ίδια χρώματα…
Τους τοίχους κοσμούσαν όμορφα κάδρα με σκηνές από γνωστά παραμύθια, απόλυτα ταιριαστές με την ονειρική επίπλωση…
Με δυο λόγια ζούσα στο σπίτι των ονείρων μου, διάβαζα και κοιμόμουν μέσα σ’ ένα κανονικό κουκλόσπιτο -σαν κι αυτά που διαθέτουν για τις φίνες κούκλες τους μερικά σύγχρονα κοριτσάκια- που υποθέτω θα είχε χρησιμεύσει κάποτε σαν παιδικό δωμάτιο της οικογένειας…
Όμως, στο μεταξύ άρχισαν τα πρώτα κρύα…
Το σπίτι μεταμορφώθηκε σε ψυγείο, έξω απ’ το παράθυρο βασίλευε πια η σκοτεινιά κι η καταχνιά, στο δωμάτιο κάποια βράδια διείσδυε  απρόσκλητος απ’ το πουθενά ένας κρύος…αέρας που πιρούνιαζε τα κόκκαλα, και τότε αναγκαστικά έπαιρνε μπρος το… σομπάκι, που έπρεπε κάθε λίγο και λιγάκι να το ταΐζεις… ένα σελίνι, για να επιτελεί το θεάρεστο έργο του…
Μέσα στο πριγκιπικό κατάλυμά μου με το κουκλίστικο περίγυρο, κάποιες νύχτες πάγωνα κυριολεκτικά, αναζητούσα τη ζεστασιά του απλού δωματίου μου στην Κρήτη και τότε συνειδητοποιούσα πόσο τυχερός λαός είμαστε!
Πόσο ευνοημένοι σταθήκαμε να γεννηθούμε σ’ αυτό το ηλιόλουστο κομμάτι γης που βγάζει χαρούμενους κι έξω καρδιά ανθρώπους…