Ζωής ανάδυση εκ των εγκάτων…

Είτε εμψυχώνοντας τα παιδιά, είτε ηρεμώντας τα μέσω του διαλογισμού, αρνούμενος να φάει οτιδήποτε βρώσιμο είχαν μαζί τους για να μην τους το στερήσει… Σε μεγάλο βαθμό εκείνος, ο Εκαπόλ, ο βοηθός προπονητή της έφηβης ομάδας, κατάφερε να τα κρατήσει στη ζωή τα 12 παιδιά… Στο περίπου, διάβασα σε αθηναϊκό φύλο.
Αλλά και ο 13χρονος Αντούλ, ο γλωσσομαθής, που συνενοήθηκε ικανοποιητικά με τους Βρεττανούς δύτες, απολύτως απαραίτητο εννοείται, εκείνες τις κρίσιμες ώρες. Στενό και δαιδαλώδες πέρασμα, κι εκείνοι μέσα στα λασπόνερα να φτάνουν τις ζωές…
…Δέκα οκτώ μέρες μέσα στην “υγρή ειρκτή” της απόγνωσης, οι 12 έφηβοι, δοκιμάστηκαν σκληρά. Ομως και οι εβδομήντα δύο ώρες που χρειάστηκαν ν’ αποσπαστούν από τον εφιάλτη με την ανά στιγμή τυραννική αίσθηση του οριακού, αφού και η επιχείρηση σωτηρίας είχε ρίσκο και “εύθραστη” αγωνιώδη διαδικασία, ενέτεινε τον φόβο…
Τα “εχθρικά ύδατα” των βαθέων σπηλαίων, ήταν απρόβλεπτα…
…Της χαράς τα δάκρυα και τα χειροκροτήματα, περίμεναν τη θριαμβική ΕΞΟΔΟ! Των γονιών, των δικών των φίλων! Τα δάκρυα!
Της χαράς τα δάκρυα και τα χειροκροτήματα, κι η αγαλλίαση να ορχείται πάνω από την ανακούφιση του πλανήτη που συγκλονίστηκε με τούτο το απίστευτο (;) “θερινό αναπάντεχο” στον Ταϊλανδικό βορρά. Του άξιζε λοιπόν αυτή η χαρά, να κλείσει ομαλά και αίσια αυτό το τραχύ θρίλερ…
Που κράτησε τους γονείς ομήρους ανίσχυρους, με την ψυχή τους να “φτεροκοπιέται” στα σιδερένια τοιχώματα της απειλής θανάτου, εκεί, στα λασπόνερα, δίπλα στο σκοτάδι του φόβου, δίπλα στα σπλάχνα τους…
…Ο προπονητής τους, λοιπόν, πρώην λέει βουδιστής μοναχός, ήταν πρώτος εκείνος που κατάφερε κατ’ αρχήν, με σύνεση ψυχραιμία και αγάπη, να κρατήσει σε μια ιερή “συνεκτική οντότητα” ολόκληρη την ομάδα!
Κι αυτή η συνείδηση η ομαδική, τα δυνάμωσε και “απέσεισαν” τη φοβερή πιθανότητα της παράκρουσης για το οδυνηρά πιεσμένο θυμικό τους…
…Σήμερα, λέει, ελεύθερα, γελαστά, χαιρετούν κι ενώνουν τα χεράκια τους σε προσευχή… Στον Βούδα, προφανώς. Κι εμείς, ευχαριστούμε το Χριστό μας! Μην ξεχνούμε, πως Εκείνος ο Χριστός, και  ο Μωάμεθ και ο Βούδας κατά τον Ουστίνοφ, στοίχισαν τα πλήθη πίσω τους, δίχως αιματοχυσία…