«Μένω εις τους αιώνες το ορόσημο του Γεγονότος του μοναδικού που σημειώθηκε στο όρθωμά μου εις τη Γη, σημαδιακά σημειωμένο κι ανεξίτηλα στις Δέλτους του χρόνου! Οξύμωρα ο ψόγος και η Τιμή σε μένα, σαν έγινα η πρόσφορη γωνιά να εξοστρακισθεί ο Γιος του Όντος και η αρχή μιας νέας εποχής για σένα άνθρωπε, απαλλαγμένης από το βάρος του ολισθήματος στο χάος της φθοράς του παρελθόντος και η επελθούσα σωτηρία της ψυχής από τον θάνατο με το θάνατο, καθώς και η ήτα του διαβόλου με το ίδιο του το όπλο! Κι εκείνο που εξιλεώνει εμένα προσωπικά ως θυσιαστήριο στο χρόνο και στις συνειδήσεις, είναι, ότι είμαι η οδός της Αναστάσεως! Η ζωή δια του θανάτου, η Ανάσταση δια του Γολγοθά!…
…Και βίωσα το οξύμωρο: Ο Αναμάρτητος, ο “Αίρων την αμαρτίαν του Κόσμου” να θανατώνεται από τους αμαρτωλούς! Οι δήμιοί Του επωμίστηκαν βαριά την ενοχή του Γεγονότος, που δεν ήταν αρκετή η “νίψις των χειρών” του Πόντιου Πιλάτου να την αποποιηθεί! Μια ενοχή διαχεόμενη σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, που είχε όμως ως συνέπεια τη Σωτηρία της! Οξύμωρες οι έννοιες, στ’ αλήθεια! Άποψη φευγαλέα στη σκέψη του όποιου επιφανειακά σκεπτόμενου…Αίνιγμα για τον όποιο βαθύτερα σκεπτόμενο! Θυμάμαι τα λόγια Του πάνω από το Σταυρό, και που αποτελούν την απάντηση στο Αίνιγμα ετούτο: “Πάτερ! `Αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι!”…
…Και όπως γράφουν κάποιοι Σοφοί, μα το βιώνω κι εγώ, δηλ. ο Πρωταγωνιστής των Γεγονότων εκείνης της μακρινής-της κοντινής της Εποχής: Το Αίμα του Ιησού, ζει ως τα σήμερα στον αιθέρα της Γης…Αίμα Θεού δεν χάνεται! Κι αυτό δίνει ζωή στην ολότητα του ανθρωπίσιου γένους!…
…Πέρασαν χρόνια…εκατονταετίες…Και από τότε ως τα σήμερα, νοιώθω να είναι νάμα εις τα βράχια μου το δάκρυ της ψυχής ωσάν οδοιπορείς άνθρωπε στο ανηφόρι μου κι αναλογίζεσαι το δέος των αιώνων, που’ μελε να καταγραφεί στις συνειδήσεις των καιρών, ως το “Μυστήριο του Γολγοθά”, μα και σαν αναβιώνεται πολυάριθμες χρονοστιγμές το μέγα τούτο το Μυστήριο μέσω της θείας Κοινωνίας -Σώματος και Αίματος Χριστού- προσφορά για άφεση αμαρτιών του ανθρώπου, με τη συμβολική μορφή άρτου και οίνου…
…Μα σαν φεύγεις άνθρωπε και ξεμακραίνεις απ’ τα μέρη μου, φεύγει και ξεμακραίνει και η ψυχή σου απ’ τις χρονοστιγμές τις μακρινές, τις κοντινές και απ’ το δέος των στιγμών που βίωσες σιμά μου, κι επανέρχεσαι ξανά και ολισθαίνεις στα πάθη τα χτισμένα στο αστρικό το σώμα του κορμιού σου…γίνεσαι πάλι ο τυχοδιώχτης διαβατάρης π’ακολουθεί πιστά τα δολερά κελεύσματα πνεύματος σκοτεινού του τάρταρου, και κυνηγάς ξανά την ουτοπία του ονείρου να αποκτήσεις…να κατακτήσεις…να σοδιάσεις της ύλης τις ανάγκες, κι αφήνεις το λοιμό πνευματικής τροφής να κατατρώγει την ψυχή!…
…Οριακά δεμένος με τον πνευματικό ομφάλιο λώρο του Μυστηρίου μου, φεύγεις ξανά και ξεμακραίνεις άνθρωπε, στο δρόμο τον ολισθηρό της ματαιότητας, της ματαιοπονίας, της φθοράς, σαν έγινες ξανά πιστός “αδερφοχτός”* του Μαμωνά κι ακόλουθος, που επιχαίρει -στο σκότος του ταρτάρου όπου ζει- για το κατόρθωμα το δίχως πισωγύρισμα για σε, άνθρωπε: Να είσαι δηλαδή δούλος και υποταχτικός δικός του στην πρόσκαιρη –στ’ αλήθεια- την απόλαυση της δόξας, της χλιδής, των μεγαλείων. Και τούτα, μέχρι να το καλύψει το χωματένιο σου κορμί άνθρωπε, εκείνη η βαριά η ταφική πέτρα, με την ψυχή στα χέρια και στο έλεός του! Άνθρωπε βιαστικέ, το’χεις αληθινά σκεφτεί ποτές αυτό;
Τότε, και πριν το χωματένιο σου κορμί παραδοθεί εις τη φθορά την ανεπίστρεπτη, στήνεται ο δικός σου βρόγχος στο “Γολγοθά” του σκότους, εις της αιωνιότητας την καταφρόνια από δυνάμεις του Φωτός μα και της Αίγλης των αιώνων την περιστοιχισμένη από τις λίγες τις μακάριες ψυχές που αποστράφηκαν τα θέλγητρα της ύλης στο σύντομο το διάβα τους στ’ αστέρι μας…
…`Ανθρωπε, δικός σου στους αιώνες ο “Γολγοθάς” του σκότους χωρίς τη δυνατότητα της μετανοίας, της “χρονοστρέβλωσης” και της επιστροφής για δεύτερη φορά στη Γη, να διορθώσεις, να βελτιώσεις, να αποκαταστήσεις τις αρχές σου! Σκέψου και να θυμάσαι άνθρωπε, πως: “δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για πρώτη μεταμέλεια, σαν φύγεις απ’ τα γήινα!”….
…Κι ο Γιος του Όντος, αναμετρά το χρόνο που εδιάβηκε από την μέρα τη σημαδιακή που σύρθηκε στα χώματά μου…Αναμετρά το χρόνο και νοιώθει τις οδύνες τις ανθρωπογενείς, σαν εύκολα ελησμονήθηκε το δέος της θυσίας Του απ’ το θεογενές το ανθρωπίσιο είδος, που εξακολουθεί να ροβολά ξανά, στην κατωφέρεια της απωλείας!…
…Και σαν θα έρθει η δεύτερη η Κάθοδός Του στο σάλπισμα του Άγγελου της Αποκάλυψης, θα’ ναι η οριογραμμή του τέλους του γένους του ανθρώπινου, και η συντέλεια του Αιώνος θα’ ναι οριστική και αμετάκλητη πραγματικότης, άνθρωπε! Και τότε θα αναμετράς τι έχασες… τι έχεις… τι σου πρέπει, μα θα’ ναι αργά για όλους… για σένα… μα και για μένα καθώς, δεν θα’ χω ούτε ’γώ μια δεύτερη φορά ν’ αξιωθώ μια σταύρωση λυτρωτική για σένα, τιμή και ψόγος για εμένα, σαν όλα θα’ χουν γίνει παρελθόν!… Οι Δίκαιοι θ’ αναπαυτούν στις Δέλτους των Αιώνων, οι οπαδοί του Μαμωνά θα καταβυθιστούν στο σκότος το αιώνιο της λήθης, κι εγώ δεν θα υπάρχω πια, σαν θα απουσιάζει όπου Γης, το γένος τ’ ανθρωπίσιο… Οριοστιγμή και μόνο, φωτεινή –αν θες- στις θείες τις ψυχές των αξιοθέντων την πρέπουσά τους θέση στον Κόσμο τον Υπεραισθητό, που στέρια αγκαλιάζει αιώνες αναρίθμητους τον Κόσμο σου τον Αισθητό, άνθρωπε…
…Τίποτα δεν είναι τυχαίο!…Τίποτα δεν είναι χωρίς λόγο στο αστέρι μας!… Σκέψου λοιπόν και άδραξε τη διδαχή από το θείο το Μυστήριο του Γολγοθά για το καλό σου, στους χαλεπούς τους χρόνους που σιμώνουν!… Καιροί γαρ, ου μενετοί!…»…
*Αδερφοχτός: Κρητικός ιδιωματισμός και πράξη, κατά την οποία δυο φίλοι έσμιγαν τις τομηθείσες φλέβες των δεξιών χειρών, για να γίνουν –κατά κάποιο τρόπο- αδέρφια.
*O δρ Γιάννης Θ. Πολυράκης είναι γεωπόνος – συγγραφέας,
μέλος της “Λογοτεχνικής Παρέας Χανίων”
