ΓΑΤΙΑ ΝΕΚΡΑ
«Φόβου» μνήμη
Μέρος 1ο
Αφού διαβάσατε λοιπόν για Γάτων τόσα είδη
Ίδια με μένα άποψη θα σχηματίσατε ήδη:
Δεν ωφελεί , δεν γίνεται κανείς να προσπαθήσει
Τη φύση αυτού του πλάσματος να την κατανοήσει.
Ξέρετε τώρα αρκετά, να το παραδεχτείτε
Και πόσο μοιάζουνε με μας μπορείτε να το δείτε
Με σας, με μένα και μ αυτούς που δίπλα μας περνάνε
Που είναι όλοι αλλιώτικοι κι άλλα μυαλά φοράνε:
Υπάρχον Γάτοι γνωστικοί, υπάρχουν και τρελάρες
Γάτοι αξιοσέβαστοι και γάτοι σαχλαμάρες
Άλλοι καλοί, άλλοι κακοί- μα όλοι, με αξία και όλοι επιδέχονται ομοιοκαταληξία.
Κι αν τώρα μάθατε πολλά, ονόματα, συνήθειες,
Πως παίζουν, πως εργάζονται, κι άλλες μικρές αλήθειες,
Έχουμε κάτι βασικό ακόμα να σκεφτούμε:
πώς είναι πρέπον τα Γατιά να τα από-καλούμε;
T.S. Eliot, ΠΩΣ ΑΠΟ-ΚΑΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ (1)
ΠΑΝΤΑ στην αρθρογραφική δραστηριότητα στα “Χ.Ν.” περισσότερο από τρεις δεκαετίες ξεκινάω με απόσπασμα από ένα ποίημα. Είναι φυσικό να έχω αφιερώσει στίχους από τον κορυφαίο ποιητή του 20ου αιώνα κυρίως από την «Έρημη χώρα» αλλά είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιώ με το συγκεκριμένο τόσο διαφορετικό βιβλίο του, «Το εγχειρίδιο πρακτικής Γατικής του Γέρο Πόσουμ»
Όσοι επισκέπτονται τα γραφεία των “Χ.Ν.”, διαπιστώνουν πόσο οι άνθρωποι της εφημερίδας αγαπάνε τις γάτες, τις προσέχουν, τις ταΐζουν.
ΚΥΡΙΑΚΗ 4 Οκτωβρίου Παγκόσμια ημέρα των ζώων, μια συγκλονιστική ημέρα για μένα, μια μέρα που πρέπει να φοβήθηκαν οι γείτονες το εύρος της αντίδρασης μου για το θάνατο 4 γατιών στην αυλή μας, μικροΦόλες ραντισμένες στο δηλητήριο, τα ξέκαναν από τα συνολικά 7 που είχαν απομείνει. Η μάνα η Φρόσω μια γκριζοφαιά γάτα με άσπρες βούλες εγκατεστημένη στο ταρατσάκι της αποθηκούλας, διάλεγε πάντα τον ίδιο επιβήτορα έναν φρογό (φλογώδη) γέρο γάτο και έκανε πανέμορφα παρόμοια γατάκια. Διατηρούσε την αγριάδα της και δεν επέτρεπε σε κανένα άνθρωπο να την αγγίξει, «άλλαξε εραστή, αναρωτήθηκα ποιος μαύρος γάτος έκανε τη δουλειά του κι εξαφανίστηκε».
«κυκλοφορώ/ ο συγγενής των γάτων/ που είναι άγριοι και μόνοι/και ποτέ δε μ’ άφησαν/ να τους χαϊδέψω» Ν. Δήμου, Ο ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ
Και φυσικά ήταν δύσκολο να την πιάσουμε αν και προσπαθήσαμε, για να την στειρώσουμε, παρατηρούσε από απόσταση τα τεκταίνομε και τα μάτια της έλαμπαν από ευχαρίστηση όταν ταΐζαμε τα παιδιά της που τα είχαμε οικειοποιηθεί «μοιράζαμε» τα θηλυκά σε φιλικά σπίτια και κρατάγαμε τα αρσενικά, όσα επιβίωναν τελικά. Ο Φαταούλας, ο Φλώρος, ο Φαίδωνας, ο Φούντας, ο Φλούφλης, η Φροιλάιν, η Φαίδρα. Ήμουν ο «νονός» και είχα επιβάλει τα ονόματα που ξεκινούν όπως διαπιστώνετε από Φ. (όπου Φ: ο λόγος 1/1618 ο λόγος της χρυσής τομής η αρμονική σχέση που διέπει το σύμπαν) Στην τελευταία γέννα της η υπερήφανη απλησίαστη Φρόσω, γέννησε τρία πάλι, δυο αρσενικά και 1 θηλυκό. Τον Φοίβο, φρογό με διακριτικές ζεβροειδείς ρίγες και δυο μαύρα, τη Φούλα (2) και τον Φόβο , τον βάφτισα έτσι αφού παντελώς μαύρος σαν κατράμι, κόντραρε με τα φωτεινά του μάτια και σου έφερνε πριν εξημερωθεί, εικόνες Δαντικής ή φιλμογραφικής προκατάληψης. Σε λίγο όμως με οικειοποιήθηκε τόσο ο φωτεινός Φοίβος όσο και ο κατάμαυρος Φόβος που έτρωγαν μέσα από τη χούφτα μου και μου τριβότανε στα γυμνά λόγω καλοκαιριού πόδια μου. ο Φλούφλης (από προηγουμένη γέννα) είχε δείξει με τις κολοτούμπες του γεμάτες ευγνωμοσύνη ότι προτιμούσε τη Ζωή που την ακολουθεί παντού σα σκυλάκι, τόσο κοντά όμως στο σπίτι, υπναράς, βαριεστημένος ακόμα κι αν περάσει ποντίκι δίπλα του δε χαλάει το ραχάτι του και αυτό ίσως τον έσωσε , αφού οι φόλες έπεσαν στο διπλανό χωράφι. Άραγε, από ποιον, απαράδεκτο αναίσθητο, που το ανθρώπινο ένστικτο επιβίωσης έγινε χυδαία επιβολή, χειρότερο από κάθε ζώου αφού εκείνα στο λαμπερό μας πλανήτη σκοτώνουν άλλα ζώα συνήθως για να φάνε- όντως σαρκοφάγα- ή σπανιότερα για να επιβάλουν την ισχύ του κτηνώδους ισχυρού. Αλλά χωρίς λόγο να θανατώσει ανυπεράσπιστες «αθώες» υπάρξεις; Ειλικρινά, έζησα τις τελευταίες στιγμές του επτάμηνου «Φόβου» που δεν πρόλαβε να επιβιώσει και να διεκδικήσει τη διαιώνιση του είδους… Είναι σπαρακτικό να το κρατάς και να βλέπεις να ψυχορραγεί και να βογκάει όπως ένας άνθρωπος. Αφού έκλαψα με εκτονωτικό πάθος, και απειλώντας φωναχτά- τον όποιο δολοφόνο-άνοιξα ένα λάκκο στην αυλή δυτικά, κοντά στην κρεβατοκάμαρά μας και τον έθαψα, αγνοώντας την άποψη μιας υπέργηρης γειτόνισσας , γιατί δεν τον πέταξα στα σκουπίδια. Της είπα όλοι θα καταλήξουμε στη μάνα γη και αφιέρωσα στο φευγάτο μαυριδερό τετράποδο φίλο μου το Φόβο, ένα στοχαστικό απόφθεγμα του Τσαρλς Μπουκόφσκι (3) του μάγκα μπητ πριν τους μπητ συγγραφείς.
«Στην επόμενη ζωή μου θέλω να είμαι γάτα. Να κοιμάμαι 20 ώρες τη μέρα και να περιμένω να με ταΐσουν. Να κάθομαι και να γλείφω τον κώλο μου. Οι άνθρωποι είναι πολύ δυστυχισμένοι και θυμωμένοι και ξεροκέφαλοι»
Όσο για την αρχόντισσα γάτα του μικρού σπιτιού μας τη Φλούξους (το όνομα της το έδωσα λόγω του γνωστού κινήματος Τέχνης) (γεννήθηκε το 2011, η μάνα της δεν την ήθελε- ήταν άρρωστο- και επι ένα μήνα η Ζωή την τάιζε με μπιμπερό) γλίτωσε από το θανατερό, επειδή τρώει ειδικές τροφές λόγω στείρωσης και ακόμα κι όταν βγαίνει έξω, δεν είναι πεινασμένη- λιχούδα για τροφή που μπορεί να εμπεριέχει δηλητήριο..
ΥΣ. Για τους ανθρώπους που δεν αγαπούν τις γάτες τους προειδοποιώ θα επανέλθω με σπαράγματα από την Ελληνική και Παγκόσμια λογοτεχνία, όπως ο πρόωρα χαμένος Λουΐς Σεπούλβεδα, ο Χρήστος Μπουλώτης, η Εβελίν Β. Ρέλλεν, ο Λευκάδιος Χερν, η Ζυράνα Ζατέλη και άλλοι (4)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1) Το βιβλίο του T.S. Eliot , εικονογραφημένο από τον Εdward Garey το ιδιαίτερο αυτό ποιητικό έργο του (Πόσουμ του άλλου εαυτού του Έλιοτ) βάση για το διάσημο μιούζικαλ, Cats (γάτες)
2) Νίκος Δήμου., «το βιβλίο των γατών» με 38 φωτογραφίες του συγγραφέα, εκδόσεις Πατάκη
3) Ο Τσαρλς Μπουκόφσκυ όπως ο Ουίλιαμ Μπάροους «η γάτα μέσα μας» είναι δυο από τους αιρετικούς συγγραφείς στην «παρεκλίνουσα» λογοτεχνία
4) Αποσπάσματα από κείμενα γραμμένα για γάτες σε άλλο κείμενο μεταξύ αυτών Μπάμπης Άννινος, Τίμος Σταθόπουλος, Εμμανουήλ Ροίδης κ.α.
