«Ο πατέρας μου ζούσε για χρόνια με εφιάλτες από τα όσα έζησε στην Κρήτη κατά τη Μεγάλη Μάχη. Και δεν ήταν ο μόνος, ξέρετε εκατοντάδες βετεράνοι βρέθηκαν αντιμέτωποι για χρόνια με το τραυματικό σύνδρομο από τις έντονες στιγμές που έζησαν» είναι τα λόγια του κ. Πίτερ Φορντ (Peter Ford), o πατέρας του οποίου πολέμησε στο Μάλεμε και στο Γαλατά και φυγαδεύτηκε με τη βοήθεια ντόπιων από τα Σφακιά στη Βόρειο Αφρική.
Φέτος για άλλη μια φορά ο κ. Πίτερ βρέθηκε στην Κρήτη, επισκέφθηκε το μνημείο στην παραλία της Χώρας Σφακίων που είναι αφιερωμένο στην απομάκρυνση των συμμάχων με πλοία, αλλά και άλλες περιοχές όπου έγιναν μάχες και πραγματοποιήθηκαν εκδηλώσεις.
«Φέτος δεν έγιναν εκδηλώσεις στα Σφακιά και αυτό με στεναχώρησε γιατί ήταν ένα πολύ σημαντικό σημείο για μας. Ο πατέρας μου δεν κατάφερε να φύγει με κάποιο πλοίο. Ήταν ένας από τους χιλιάδες στρατιώτες που έμειναν στα παράλια τη στιγμή που πλησίαζαν οι Γερμανοί. Έμεινε για κάποιο καιρό σε σπηλιές, αλλά κάποια στιγμή “δανείστηκε” μαζί με άλλους στρατιώτες μια βάρκα και με αυτή έφυγαν για την Αφρική» σημειώνει ο συνομιλητής μας, που πριν από 3 χρόνια σε μια επίσκεψη του στα Σφακιά είχε δώσει στον τότε αντιδήμαρχο Σφακίων Μανούσο Χιωτάκη σε ένδειξη αποπληρωμής για τη βάρκα που “δανείστηκε” ο πατέρας του ένα συλλεκτικό νόμιμα που είχε εκδοθεί για την επέτειο της Μάχης.
Ο πατέρας του, Frank Ford, δεν μιλούσε συχνά για τα όσα έζησε στην Κρήτη, παρά μόνο στον μικρό του γιο τον Πίτερ έλεγε κατά καιρούς διάφορες ιστορίες. Αρκετές από αυτές είναι καταγεγραμμένες σε ένα μικρό βιβλιαράκι που κυκλοφόρησε στα Αγγλικά.
ΖΩΝΤΑΣ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
«Ο πατέρας του έμεινε στο Μάλεμε για τρεις μέρες και ήταν από τους τελευταίους που αποχώρησαν. Ήταν στον λόφο 107 από τον οποίο είχε τραβήξει και κάποιες φωτογραφίες. Κάτι που θυμάμαι πάντα να λέει είναι η έλλειψη πυρομαχικών για τους αμυνόμενους και φυσικά την εξουδετέρωση ενός Γερμανικού στοιχείου πολυβόλου που το γράφω και στο βιβλίο μου. Το πολυβόλο είχε στηθεί από τους αλεξιπτωτιστές σε τέτοιο σημείο που πραγματικά είχε φέρει σε δύσκολη θέση όσους βρίσκονταν στον λόφο. Ο πατέρας μου πήρε δύο χειροβομβίδες στα χέρια και με μια παράτολμη ενέργεια της λογικής “τώρα ή ποτέ” σύρθηκε μέσα από τους θάμνους πίσω από το πολυβόλο και το εξουδετέρωσε με τις χειροβομβίδες δίνοντας μια ανάσα στη διμοιρία του!».
Όταν οι ναζί κατέλαβαν το αεροδρόμιο και οι σύμμαχοι άρχισαν να οπισθοχωρούν ο Frank Ford κινήθηκε προς τα Σφακιά μαζί με χιλιάδες άλλους συμμάχους. Εκεί δεν πρόλαβε να φύγει με κάποιο από τα πλοία. Παρέμεινε για μερικές μέρες και μια 14χρονη Σφακιανή η κ. Αλεξάνδρα τους έφερνε κάθε μέρα φαγητό και νερό. Τη γυναίκα αυτή τη συνάντησα πριν από 3 χρόνια και εγώ και την ευχαρίστησα για όσα πρόσφερε. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να αιχμαλωτιστεί έτσι μαζί με άλλους 3 στρατιώτες δανείστηκαν μια μικρή βάρκα ψαράδων και κατάφεραν μετά από 3 ημέρες να φτάσουν στην Αίγυπτο. Μια σίγουρα ανεπανάληπτη εμπειρία.»
Ο Frank Ford πολέμησε και στη Β. Αφρική, τραυματίσθηκε στο πόδι και στο στομάχι και όταν επέστρεψε στη Ν. Ζηλανδία για χρόνια πολλά δεν μπορούσε να “ξορκίσει τους δαίμονες”. «Σπάνια μιλούσε σε πολύ κόσμο για όσα είχε ζήσει. Σε εμένα έλεγε πάντα ότι ήταν απίστευτα τα εγκλήματα πολέμου που έγιναν στο νησί κατά τη διάρκεια της εισβολής και μετά σε βάρος του άμαχου πληθυσμού από τους ναζί. Όλα όσα έζησε του προκαλούσαν εφιάλτες και δεν ήταν ο μόνος. Ήταν πολλοί βετεράνοι έτσι που έζησαν για χρόνια με το σύνδρομο του μετατραυματικούς στρες» καταλήγει ο Πίτερ Φορντ που από την Αυστραλία όπου ζει πλέον συμμετέχει ενεργά σε δράσεις που έχουν να κάνουν με την ιστορική μνήμη που αφορά τη Μάχη της Κρήτης.
