Ζώντας τη ζωή αλλιώς…

Κλείνω την οθόνη της τηλεόρασης με τη σκέψη μου μετέωρη. Κάπου αλλού. Ναι, υπάρχουν και αυτοί οι άνθρωποι. Αυτοί οι λίγοι -οι γενναίοι ίσως, οι εκλεκτοί;- που επιλέγουν να αποστρέψουν το βλέμμα από τις οθόνες και να αναζητήσουν την ομορφιά στη δωρικότητα, στην απλοϊκή ζωή, στην φύση, στον άνθρωπο.
Έχω μόλις παρακολουθήσει μια εβδομαδιαία εκπομπή με ακριβώς αυτό το θέμα: την αναζήτηση του ευ ζην μ’ έναν εναλλακτικό τρόπο από συνανθρώπους μας που έχουν πάρει -κυριολεκτικά- τα βουνά ή τα νησιά και τις ακροθαλασσιές, που έχουν ξεφύγει από τα ασφυκτικά αστικά κέντρα, που έχουν αποφασίσει να απορρίψουν τις συμβάσεις και να δουλέψουν με τα χέρια τους τη γη και την τέχνη.
Τους θαυμάζω! Ίσως ακόμα και να τους φθονώ. Και ποιος δεν θα ήθελε να ζήσει την ζωή του αλλιώς; Δεν είναι όμως πάντα εφικτό. Ή μήπως είναι; Μήπως υπάρχει μια εναλλακτική οδός; Μια που δεν υπαγορεύει να εγκαταλείψουμε υποχρεωτικά τα πάντα για μια νέα αρχή, αλλά να βιώσουμε την ήδη υπάρχουσα κατάσταση, απλά αλλιώς. Ζούμε σε μια καθημερινότητα στην οποία αντιμετωπίζουμε τα πάντα -από τα πιο απλά έως τα πιο σύνθετα, από το διάβασμα των παιδιών και τα ψώνια μέχρι τη μετακίνηση με το αμάξι και την εργασία- ως δυσκολία, πρόβλημα, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ως αγγαρεία, απεκδύοντάς τα από κάθε αίσθηση δημιουργικότητας, εκτίμησης, ευγνωμοσύνης, αγάπης… Και αν απλά προσπαθούσαμε, επιλέγαμε… ν’ αλλάξουμε, να καθαρίσουμε το βλέμμα μας; Να «δούμε» πραγματικά τα όσα -προνομιακά- έχουμε και να τα περιβάλλουμε με σεβασμό και ενδιαφέρον, τρυφερότητα κι ενθουσιασμό…
Είναι αλήθεια, μόνο μια ζωή την έχουμε. Ας την ζήσουμε λοιπόν… αλλιώς! Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Ο καθένας με τον δικό του…