Οι γυναίκες της Κρήτης κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι το αντικείμενο του ντοκιμαντέρ του Νεοζηλανδού σκηνοθέτη John Irwin που αυτές τις ημέρες βρίσκεται στα Χανιά.
Eχοντας μεγάλη εμπειρία από γυρίσματα για θέματα που έχουν να κάνουν με τη Μάχη της Κρήτης, την παρουσία των συμμαχικών στρατευμάτων στην Ελλάδα ο κ. Irwin και οι συνεργάτες του έχουν μιλήσει με 10 γυναίκες που έζησαν τα γεγονότα του πολέμου και της ναζιστικής κατοχής.
Δύο τέτοιες γυναίκες είναι η κ. Άννα Ταπεινάκη και η αδελφή της Βέρα Ταπεινάκη-Μιχαηλάκη. Για να καταγράψει τις μαρτυρίες του το συνεργείο του κ. Irwin βρέθηκε στον Πλάτανο Κισάμου και χθες το πρωί στους Αγίους Αποστόλους στους χώρους όπου λειτουργούσε στρατόπεδο αιχμαλώτων από τους ναζί όπου είχαν συγκεντρωθεί όλοι οι στρατιώτες των συμμάχων που δεν είχαν καταφέρει να φύγουν προς την Αφρική ή να κρυφτούν στα βουνά.
«Έχουμε ολοκληρώσει συνεντεύξεις με 10 γυναίκες που μας διηγούνται τις εμπειρίες τους από την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι άνθρωποι στην Αυστραλία και τη Ν. Ζηλανδία ενδιαφέρονται πολύ για την περιγραφή των γεγονότων αυτών, ενώ είναι κάτι που πιστεύω ενδιαφέρει και τους Έλληνες» δήλωσε ο σκηνοθέτης στα “Χ.Ν.” σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων του.
Όπως τονίζει ο κ. Irwin είναι πολύ σημαντικό όλα όσα έζησαν οι άνθρωποι αυτοί να μην χαθούν στο πέρασμα του χρόνου.
«Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύτιμοι και πρέπει να καταγράψουμε τις ιστορίες του πριν φύγουν από τη ζωή. Είναι σημαντικό να έχουμε τα γεγονότα όπως τα έζησαν και τα αντιλήφθηκαν οι ίδιοι» μας ανάφερε ο σκηνοθέτης που θα συνεχίσει την εργασία και το επόμενο διάστημα για ακόμα περισσότερες συνεντεύξεις από γυναίκες που έζησαν τον Β΄Παγκοσμιο πόλεμο.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΚΟΡΙΤΣΙΩΝ
Το συνεργείο κατέγραψε μεταξύ άλλων την ιστορία της Άννας και της Βέρας Ταπεινάκη. Τα δύο κορίτσια έφευγαν καθημερινά μαζί με τον πατέρα τους από το Γαλατά και πήγαιναν με τα πόδια στο Νοσοκομείο Χανίων προκειμένου να δουν την άλλα αδελφή τους Δέσποινα που νοσηλεύονταν καθώς ήταν βαριά τραυματισμένη μετά από ένα βομβαρδισμό του χωριού τους. Τα δύο κορίτσια με την παραίνεση του πατέρα τους, επειδή δεν κινούσαν τις υποψίες πλησίαζαν τα σύρματα του στρατοπέδου αιχμαλώτων και τους έδιναν ό,τι τρόφιμα είχαν περνώντας τα από πάνω με τη βοήθεια καλαμιού! (παξιμάδια, γάλα αλλά και σαπούνι και ό,τι έβρισκαν στους εγκαταλελειμμένους καταυλισμούς των συμμάχων). Αυτό γίνονταν συχνά, όμως μια μέρα ο Γερμανός σκοπός τις εντόπισε. Η Βέρα πρόλαβε να κρυφτεί, ο σκοπός έπιασε την Άννα και άρχισε να την κτυπάει με το κοντάκι του. Οι αιχμάλωτοι που παρακολουθούσαν τη σκηνή πίσω από τα σύρματα άρχισαν να φωνάζουν και να αποδοκιμάζουν τον Γερμανό που στράφηκε προς αυτούς, άφησε από την προσοχή του την Άννα που κατάφερε να ξεφύγει.
Τα “Χ.Ν.” είχαν καταγράψει και αναδείξει την συνάντηση που είχαν τα δύο κορίτσια με έναν από τους τότε αιχμαλώτους μετά από 63 χρόνια, το 2004, όταν αυτός τις αναζήτησε και τις βρήκε στα Χανιά.
