Ζούμε όλοι στο ίδιο κλαρί;

Ανεμομαζώματα – ανεμοσκορπίσματα η ελληνική οικονομία, με την κυβέρνηση να μεταφράζει όπως θέλει τους ρυθμούς ανάπτυξης και την αντιπολίτευση να ζητά πώς και πώς εκλογές γιατί έτσι είθισται στην Ελλάδα από το 2009 και μετά.
Σε μια κοινωνία που δεν έχει ανάγκη δηλώσεις του τύπου «ζούμε όλοι στο ίδιο κλαρί», ούτε τσιτάτα αναφερόμενα σε ελπιδοφόρα πορεία προς το μέλλον, σε πολίτες που, αν μη τι άλλο, έχουν τερματίσει από όλες τις απόψεις και δεν βλέπουν πώς θα μπορούσαν να βγουν από το τούνελ της κρίσης, παρηγοριές του τύπου «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε» και παραινέσεις για ακόμη μεγαλύτερη υπομονή όχι απλά δεν πιάνουν τόπο, αλλά εκριζώνουν και την ύστατη ελπίδα που υπάρχει στις τάξεις τους ότι δήθεν κάτι μπορεί να αλλάξει τελικά.
Δεν υπάρχει πλέον ούτε η εμπιστοσύνη ούτε η ανοχή από την πλευρά των πολιτών. Καθημερινά βέβαια πυρπολούνται με θεωρίες περί ανάκαμψης και πλεονάσματος, που προκύπτει, αν είναι αληθές, από τις συνεχείς στερήσεις και περικοπές.
Η κυβέρνηση δεν πέτυχε τους στόχους της ούτε προβλέπεται να ανατρέψει την εις βάρος των πολιτών κατάσταση, που αυτή και οι προηγούμενες δημιούργησαν. Οι κινήσεις σε κυβερνητικό πεδίο γίνονται στα τυφλά και όλοι όσοι έχουν να πουν κάτι αντίθετο, απλά το λεν για να ομορφύνει το τοπίο.
Φθάνουν δε στο σημείο να χρησιμοποιούν και φράσεις σαν αυτή ότι ζούμε στο ίδιο κλαρί. Οχι· δεν ζούμε.