Aπαστράπτουσα, χαμογελαστή, φορτωμένη έναν δυσθεώρητο μύθο χρόνων στο σανίδι και στο πάλκο, αλλά την ίδια στιγμή απόλυτα προσιτή και απέραντα ευγενική η Ζωζώ Σαπουντζάκη, μίλησε στις “διαδρομές” για τη ζωή της, τα λαμπερά φώτα της νύχτας και την καθημερινότητά της, λίγο μετά την παράσταση “Ζωή σαν παραμύθι” που έδωσε στο ιστορικό καφέ “Κήπος”.
Είστε πάντα λαμπερή και δραστήρια. Δεν νομίζω πως υπάρχει γυναίκα, αλλά και άντρας, που δεν θα αναρωτιέται πώς τα καταφέρνετε;
Ειλικρινά σου λέω, δεν κάνω κάτι. Ημουν πάντα έτσι. Είναι το κύτταρό μου αυτό, είναι η ζωή μου. Μου αρέσει το θέατρο, το τραγούδι. Στην καθημερινότητά μου όμως είμαι πολύ απλός άνθρωπος. Φοράω ένα τζινάκι, βγαίνω να κάνω τη βόλτα μου, μιλάω με τον κόσμο. Και νομίζω πως αυτό έχει εκτιμήσει ο κόσμος που με αγαπά όλα αυτά τα χρόνια. Οτι είμαι η δική του Ζωζώ. Στη δουλειά μου όμως τα θέλω όλα τέλεια και είμαι πολύ απαιτητική. Θέλω τα πάντα να είναι άψογα. Απ’ τους συνεργάτες μου, τις τουαλέτες μου, τα παπούτσια μου, όλα. Οταν βγαίνω στο θέατρο ή στο κέντρο, τα ξεχνώ όλα και δίνομαι στον κόσμο.
Λένε πως όταν κάνεις μία δουλειά που αγαπάς στην πραγματικότητα δεν δουλεύεις ούτε μία μέρα στη ζωή σου. Ετσι όπως μου περιγράφετε την αγάπη σας για το θέατρο και το τραγούδι έχω την αίσθηση πως και εσείς δεν αισθανόσαστε ότι δουλεύετε περισσότερο κάνετε το κέφι σας, διασκεδάζετε.
Είναι ακριβώς έτσι όπως τα λες. Μπορεί να είμαι στεναχωρημένη, να μην έχω καθόλου όρεξη, να έχω κλάψει. Οταν όμως βγω στη σκηνή, όλα περνούν. Με έναν τρόπο μαγικό εξαφανίζεται η λύπη, η στεναχώρια, ο καημός, ό,τι με βαραίνει και αρχίζω να χαμογελώ, να παίζω, να τραγουδώ. Για μένα η δουλειά είναι το φάρμακο για όλα. Θυμάμαι περιόδους που ήμουν πολύ στεναχωρημένη, είχα χάσει τον πατέρα μου, τη μητέρα μου και τελευταία τον άντρα μου και μου έλεγαν τότε «Ζωζώ σήμερα δεν θα έρθεις να παίξεις», αλλά εγώ πήγαινα. Πήγαινα, έβγαινα στον κόσμο και λίγη ώρα μετά τα ξέχναγα όλα. Η δουλειά με έχει βοηθήσει να περάσω όλα τα δύσκολα στη ζωή μου. Και να προχωρήσω.
Είσαστε πολύ δεμένη με την οικογένειά σας.
Ημουν άτυχη στη ζωή μου, σε αρκετά ζητήματα. Μπορεί ο Θεός να μου τα έδωσε όλα απλόχερα στη δουλειά, είχα επιτυχίες και χρήματα, αλλά στην προσωπική μου ζωή ήμουν περισσότερο άτυχη. Μεγάλωσα όμως σε καλή οικογένεια. Σωστή οικογένεια που μου έδωσε αγάπη, απεριόριστη αγάπη και τις βάσεις να γίνω και εγώ σωστός άνθρωπος. Τα παιδικά χρόνια ξέρεις είναι πολύ σημαντικά και σε καθορίζουν. Αν έχεις καλά παιδικά χρόνια, αν σε αγαπάει η οικογένειά σου αυτό φαίνεται μετά και σε κάνει καλό άνθρωπο. Αν πάλι έχεις άσχημα παιδικά χρόνια θα σε κυνηγούν σε όλη σου τη ζωή. Σκέψου πως ακόμα και αργότερα, παρότι ήμουν γνωστή και έγινα μεγάλο όνομα είχα πάντα δίπλα μου τη μαμά μου. Η μαμά μου μού κρατούσε το χέρι και με καθοδηγούσε. Μπορεί στο σανίδι να ήξερα ακριβώς τι κάνω, όμως στην προσωπική μου ζωή πάντα ζητούσα καθοδήγηση. Ηθελα κάποιον να μου κρατά το χέρι και να με οδηγεί. Γι’ αυτό ίσως και στις σχέσεις μου αργότερα έψαχνα άντρες μεγαλύτερους από μένα, για να με καθοδηγούν. Μόνη μου χανόμουν…
Η παράσταση που δώσατε στο καφέ “Κήπος” στα Χανιά πρωτοανέβηκε στην Αθήνα πριν από μερικά χρόνια και ήταν πάντα sold out.
Ναι, ήταν σε έναν μικρό χώρο, στο “Αγγέλων Βήμα” στην Ομόνοια. Στην αρχή δεν ήθελα να την κάνω την παράσταση, σκεφτόμουν “μα τι να παίξω εγώ τώρα;”. Ξέρεις εμείς οι καλλιτέχνες, ακόμα και όταν έχουμε γίνει διάσημοι και έχουμε κάνει πολλές επιτυχίες έχουμε τρακ. Ομως τελικά πήγα, να δω τον χώρο αρχικά και ήταν ένας χώρος πολύ ιδιαίτερος με ένα πανέμορφο πιάνο με ουρά… Και εντελώς αυθόρμητα, εκεί μπροστά στο πιάνο, μέσα στο μυαλό μου άρχισα να “βλέπω” την παράσταση που είδες. Σκεφτόμουν τα παιδικά μου χρόνια πώς ξεκίνησα στη δουλειά, ένα μικρό παιδάκι 7 χρονών που πήγαινα σχολείο, μάθαινα χορό, ακορντεόν, γαλλικά, έπαιζα σε παραστάσεις και διάβαζα τα μαθήματά μου στα διαλείμματα της παράστασης μέσα στο θεάτρο, τα ταξίδια μου στο εξωτερικό, τις συνεργασίες μου με μύθους της εποχής όπως τη Βέμπο, τον Χατζηδάκι, τον Ζαμπέτα, τις συνεργασίες μου με μεγάλους ηθοποιούς όπως ο Αντονι Κουίν και σιγά – σιγά όλο αυτό πήρε μορφή. Ο Δημήτρης Μαλισσόβας με τον Πάνο Μπρατάκο έγραψαν τα κείμενα της παράστασης, αλλά κάθε φορά τα αλλάζω! Λέω πράγματα που θυμάμαι, λεπτομέρειες που εκείνη τη στιγμή μου έρχονται στο μυαλό, τις αναμνήσεις μου, άλλες φορές ξεχνώ κάτι, άλλες φορές θυμάμαι κάτι άλλο. Είναι όλα αλήθειες. Οι δικές μου αλήθειες, η δική μου ιστορία. Ξέρεις, πιστεύω πως η ζωή μου είναι πραγματικά ένα παραμύθι που μπορεί κανείς να τη διηγηθεί στα παιδιά. Η ιστορία ενός παιδιού που δεν ήταν ποτέ παιδί. Επειδή από 7 χρονών δούλευα, διάβαζα για το σχολείο, μάθαινα γλώσσες, χορό, μουσικά όργανα, δεν είχα ποτέ τον χρόνο για παραμύθια, για κούκλες και για παιχνίδια. Γι’ αυτό και όταν με ρωτούσαν τι δώρο θέλω, ακόμα και μετά που μεγάλωσα και τα είχα όλα ζήταγα κούκλες. Τις κούκλες που δεν πρόλαβα να παίξω. Και τελικά, αφού δεν γινόταν αλλιώς, κάποια στιγμή, αποφάσισα να γίνω εγώ η κούκλα μου. Με έντυνα, με χτένιζα, με στόλιζα και με χάριζα στον κόσμο…
Εχουν ακουστεί απίστευτες ιστορίες για τα δώρα που σας έκαναν κατά καιρούς. Ποιο είναι το πιο “εκκεντρικό” δώρο που έχετε πάρει και ποιό το πιο “γλυκό” που σας άγγιξε πραγματικά;
Ω! Μου έχουν κάνει ένα σωρό ακριβά δώρα. Κοσμήματα, μπριγιάν, ούτε καν τα θυμάμαι. Τα περισσότερα τα γύριζα πίσω, δεν τα ήθελα. Ξέρεις τι έχω κρατήσει και το θυμάμαι με αγάπη ακόμα και σήμερα; Ηρθε μια μέρα στο κέντρο που δούλευα ένα παιδί, γύρω στα 17, κούτσαινε λίγο και μου έδωσε μία βούρτσα. Μία απλή βούρτσα για ρούχα, που είχε κίτρινη τρίχα για φόντο φαντάσου, και μέσα με πιο σκούρο χρώμα έγραφε Ζωζώ. “Το έφτιαξα μόνος μου” μού είπε. Ε, το πιστεύεις; Αυτό το δώρο απ’ αυτό το παιδί, με έχει συγκινήσει απεριόριστα και το έχω φυλάξει. Το έχω στολίσει στο σπίτι μου στην Κινέτα.
Είστε χορτασμένη γυναίκα. Από επιτυχίες, από έρωτες, από χρήματα, από πολυτέλεια. Είναι κάτι που σήμερα κοιτώντας πίσω τα χρόνια που πέρασαν το λαχταράτε; Κάτι που θα θέλατε να κάνετε, αλλά τελικά -για κάποιον λόγο- δεν τα καταφέρατε;
Να σου πω. Μερικές φορές λαχταρώ να είχα κάνει ένα παιδί. Δεν τα κατάφερα για διάφορους λόγους. Θυμάμαι στιγμές που στεναχωριόμουν πολύ γι’ αυτό και έκλαιγα. Ομως μετά, πήγαινα στη δουλειά, ντυνόμουν, βαφόμουν, άρχιζα να τραγουδάω, να χορεύω και τελικά το ξέχναγα. Σου είπα. Στη δουλειά ξέχναγα τα πάντα. Με τη δουλειά ξεπερνούσα τα πάντα.
Ποια στιγμή στην καριέρα σας θα θέλατε να ξαναζούσατε; Ποια ήταν η εντονότερη καλλιτεχνικά στιγμή στη ζωή σας;
Το Ηρώδειο. Ηταν μαγικό. Τα ρούχα που φορούσα, ο κόσμος που ξεχείλιζε από παντού, νέα παιδιά που φώναζαν τ’ όνομά μου και με αποθέωναν, τα τραγούδια που είπα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ…
Σκέψου έμπαινα στη σκηνή με την πλάτη και ξαφνικά γυρνούσα στο κοινό.
Θυμάμαι λοιπόν πως όταν γύρισα για πρώτη φορά και είδα όλον αυτό τον κόσμο που ήταν εκεί, τα έχασα… Ηταν κάτι το ανεπανάληπτο. Οι φωνές τους, το χειροκρότημα… Και η παράσταση στο “Αγγέλων Βήμα”. Αυτές οι στιγμές νομίζω πως ήταν για μένα οι σημαντικότερες της ζωής μου. Αλλά να σου πω κάτι, θέλω ακόμα να κάνω πολλά πράγματα. Εχω ακόμα την όρεξη και τη διάθεση να παίξω ρόλους, να τραγουδήσω, να χορέψω. Πάντα ό,τι έκανα το έκανα με όρεξη, με σκληρή δουλειά και τον ιδρώτα μου. Θέλω να είμαι γερή, να έχω την υγεία μου και να συνεχίσω να παίζω.
